«Αν οι γονείς μου μού επιτρέπανε, όταν διάβαζα ένα βιβλίο, να πάω να επισκεφτώ την περιοχή που περιγράφει, θα πίστευα πως είχα κάνει ένα ανεκτίμητο βήμα για την κατάκτηση της αλήθειας. Γιατί αν έχουμε την αίσθηση πως μας περιβάλλει πάντα η ψυχή μας, αυτό δε γίνεται σα να βρισκόμαστε σε μιαν ακίνητη φυλακή: είναι μάλλον σαν να παρασυρόμαστε μαζί της σε μια συνεχή τάση για να την ξεπεράσουμε, για να φτάσουμε έξω, … ακούγοντας πάντα τριγύρω μας αυτόν τον ίδιο ήχο που δεν είναι ηχώ του έξω κόσμου, αλλά αντήχηση μιας εσωτερικής δόνησης. Γυρεύουμε να ξαναβρούμε στα πράγματα, που έγιναν γι’αυτό το λόγο πολύτιμα, το φως που η ψυχή μας έριξε πάνω τους.»
Marcel Proust, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου